Wetsvoorstel aanvullende tegemoetkoming voor studenten die onder het studievoorschotstelsel hebben gestudeerd

Reactie

Vraag1

Ik had nooit gedacht dat ik zou moeten lenen voor mijn studie. Op de middelbare school ben ik zelfs niet naar de voorlichtingen van DUO gegaan — ik was ervan overtuigd dat ik mijn opleiding zou kunnen bekostigen met een bijbaan, zorgvuldig plannen en een zuinige levensstijl. Maar al snel bleek dat die combinatie simpelweg niet vol te houden was, zeker niet als mantelzorger én voltijdstudent. Na een jaar heb ik noodgedwongen toch een lening moeten afsluiten.

Wat mijn beslissing toen mede beïnvloedde, was de geruststelling dat het leenstelsel “mild” zou zijn. Er werd beloofd dat er nauwelijks rente aan verbonden zou zijn. Dat leek een eerlijke afspraak. Nu, jaren later, zie ik die rente oplopen — terwijl nieuwe studenten inmiddels wél weer recht hebben op een basisbeurs.

Dat voelt oneerlijk. Ik voel me, eerlijk gezegd, genaaid. Alsof mijn generatie is gebruikt als proefkonijn in een mislukte beleidsproef. Wij hebben de lasten gedragen van een systeem dat inmiddels is teruggedraaid, zonder dat we daar werkelijk iets voor terug hebben gekregen.

Natuurlijk moet geleend geld worden terugbetaald — dat begrijp ik. Maar de keuze om überhaupt te lenen zou ik misschien nooit gemaakt hebben als ik geweten had wat de werkelijke gevolgen zouden zijn. Als er wél een basisbeurs was geweest, had ik minder hoeven lenen, of misschien helemaal niet.

Daarom steun ik dit voorstel tot een aanvullende tegemoetkoming. Niet als een gunst, maar als een noodzakelijke vorm van herstel richting een generatie studenten die jarenlang is genegeerd.