Afschaffing van de tegemoetkoming voor arbeidsongeschikten

Reactie

Vraag1

Met zorgen en teleurstelling neem ik kennis van het besluit om de Tegemoetkoming Arbeidsongeschikten per 2027 af te schaffen. Dit raakt een grote groep mensen die door hun arbeidsongeschiktheid structureel hogere kosten hebben. Hoewel de regering stelt dat de verlaging van het verplicht eigen risico in de zorgverzekering een bredere groep zal helpen, neemt dit niet weg dat arbeidsongeschikten extra uitgaven hebben buiten het eigen risico, zoals medicatie, hulpmiddelen, energie en noodzakelijke aanpassingen in het dagelijks leven. Dit terwijl zij het financieel al zwaar hebben. Een Wajong-uitkering ligt op bijstandsniveau, een WIA-vervolguitkering zelfs daaronder.

Sinds de afschaffing van de Wet Tegemoetkoming Chronisch zieken en Gehandicapten (WTCG) is de financiële ondersteuning voor chronisch zieken en arbeidsongeschikten steeds verder afgebouwd. De verwachting was dat gemeenten via de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) zouden voorzien in een passend alternatief, maar er is geen landelijk dekkende regeling gekomen. Veel gemeenten bieden niet eens een Tegemoetkoming Chronisch Zieken en Gehandicapten, omdat dit budget niet geoormerkt is. Hierdoor zijn mensen afhankelijk van gemeentelijke keuzes, wat vaak niet in hun voordeel uitpakt.

De regering erkent dat 826.000 mensen deze tegemoetkoming ontvangen en dat zij er jaarlijks € 235,11 netto op achteruitgaan. Voor mensen met een arbeidsongeschiktheidsuitkering is dit een aanzienlijke achteruitgang. De verlaging van het verplicht eigen risico biedt enkel voordeel aan mensen die hun volledige eigen risico betalen, terwijl een deel van de arbeidsongeschikten en chronisch zieken niet eens alle zorg kan gebruiken die zij nodig hebben. Dit betekent dat niet iedereen die de tegemoetkoming kwijtraakt, daadwerkelijk profiteert van de verlaging van het eigen risico.

Om te voorkomen dat chronisch zieken en arbeidsongeschikten verder in de knel komen, is een structurele, landelijk toegankelijke regeling noodzakelijk. Dit kan door gemeentelijke ondersteuning te versterken met duidelijke kaders of door een gerichte tegemoetkoming te behouden. Zonder volwaardig alternatief is afschaffing niet rechtvaardig.

Ik roep de regering op om deze maatregel te heroverwegen en in overleg te treden met belangenorganisaties, ervaringsdeskundigen en gemeenten. Alleen zo kan worden gewaarborgd dat mensen met een chronische aandoening of arbeidsongeschiktheid niet verder achterop raken.