Afschaffing van de tegemoetkoming voor arbeidsongeschikten

Reactie

Vraag1

Ik geloof niet dat de politiek werkelijk doorheeft in hoeverre mensen met een langdurige ziekte of beperking in de knel zitten in Nederland. Dat moet je eerst zelf meemaken. Van een gewoon salaris naar een volledige WIA-uitkering (70 of 75% oude bruto inkomen) is al een enorme achteruitgang, want netto is de achteruitgang veel groter (vanwege het niet recht hebben op de arbeidskorting). Werken moet lonen, natuurlijk. Maar wat als dat - tijdelijk of voor altijd - niet meer gaat of misschien nog maar gedeeltelijk gaat?

Heel veel mensen krijgen bovendien een veel lagere uitkering dan die 70%, vanwege een lager arbeidsongeschiktheidspercentage (zeker bij een lager uitgangssalaris). Denk aan de WIA-vervolguitkering. Of ze krijgen helemaal geen uitkering. De WIA is dus onvoldoende vangnet voor heel veel mensen. Bij de Wajong vallen sinds 2015 ook enorm veel mensen buiten de boot en in de bijstand raken als chronisch zieke is werkelijk verschrikkelijk vanwege alle eisen (partnertoets, vermogenstoets, inlichtingenplicht en andere ellende). Die is helemaal niet ingericht op langdurig zieke mensen, maar er zitten er wel steeds meer in!

Dan is er het totale gebrek aan sociale huurwoningen (kopen of particulier huren gaat nauwelijks met een uitkering). Er zijn de extra kosten die met de ziekte gepaard gaan. Het jaarlijks eigen risico dat steeds weer op gaat (ook al wordt dat misschien nu iets lager..), zorg die niet vergoed wordt maar ook betaald moet worden. De stress van dit alles, van de keuringen, van het niet kunnen rondkomen, komt er dan ook nog bij.

En dan gaat óók nog deze tegemoetkoming eruit. Het is in mijn ogen een hele lelijke, onfatsoenlijke optelsom en er zou absoluut niet bezuinigd mogen worden op de bestaanszekerheid van deze groep mensen.