Wijziging van de Archiefwet 1995 ter uitvoering van overweging 158 van de Algemene verordening gegevensbescherming

Reactie

Vraag1

Ik, geboren in 1955, en ook mijn zus, hebben een verschrikkelijke, getraumatiseerde jeugd gehad. Een moeder die altijd gestrest was, schelden, slaan met de mattenklopper. Er was altijd angst maar nog meer angst bij mijn moeder.
Pas in 1997 vertelde zij het verhaal, ook mijn vader wist dat niet en bij mij viel alles op zijn plaats. Maar had dit al jaren geleden verteld, dan was ons leven iets makkelijker geworden.
Mijn grootouders waren NSB'rs en mijn moeder is in 1943 naar Duitsland gestuurd, ergens achter Tempelhoff vanwege haar gezondheid. 8 jaar op dat moment. En dan 1944, Normandië en de Russen die oprukken naar Berlijn. Zij werd op de trein gezet naar Nederland die werd gebombardeerd door de Engelsen. Traumatische ervaring, ik denk het zeker. Maar dat kind komt terug, zwaar getraumatiseerd, en dan is de oorlog voorbij. Zij kon nooit spreken over wat haar is overkomen. Mijn grootvader is veroordeeld, heeft ook in de gevangenis gezeten, de aanklachten van grootmoeder zijn "geseponeerd" vanwege de kinderen.
Ik sta 100% achter het openbaar maken van de archieven. Er zijn geen grootouders, die inmiddels 112 jaar zouden zijn, die nog binnen openbaar ambt zouden kunnen worden aangesteld. De kinderen van NSB'rs idem, op leeftijd gelijk ik, een kleinkind.
Openbaar maken de hele hap, wat hebben kinderen, mijn moeder, kleinkinderen of achterkleinkinderen te verantwoorden voor een onvoorstelbare foute keuze ooit van ouders, grootouders. Ik hoef mij niet te verantwoorden en dat zal ik ook nooit doen.