Wet vereenvoudiging beroepenstructuur psychologische beroepen

Reactie

Vraag1

Het beroep van psychotherapeut en klinisch psycholoog is inhoudelijk echt anders. Een klinisch psycholoog is wel psychotherapeut, net als een psychiater, maar andersom geldt dit niet en terecht. Het beroep van psychotherapeut, zoals dit ook door bijvoorbeeld internisten kan worden uitgeoefend betreft pure psychotherapie ter behandeling van vaak aanhoudende klachten, zonder uitgebreide diagnostiek en zonder dat de psychotherapeut persé alle verantwoordelijkheden als opleider, werkbegeleider (ook over het stuk diagnostiek), regiebehandelaar (voor mensen die zij niet zelf behandelen) en leidinggevende taken binnen een team op zich te neemt.

Niet iedereen is geschikt als klinisch psycholoog, waarvoor onderzoek doen binnen de opleiding bijvoorbeeld een vereiste is en er daarna een heel divers takenpakket wacht. Ook niet iedereen is geschikt als sec psychotherapeut. Zowel klinisch psychologen als psychiaters worden hiervoor opgeleid, maar met name artsen of psychologen die wel affiniteit hebben met de doelgroep die behandeld kan worden met psychotherapie en die in staat zijn tot zelfstandig werken vervalt straks de optie om wel psychotherapeut en geen klinisch psycholoog te worden. Voor artsen (zijnde niet-psychiater) maak je daarmee het traject onnodig lang, terwijl zij reeds een uitgebreide vooropleiding hebben.
Het opleiden van GZ-psychologen via universiteiten juig ik wel toe, dat scheelt ‘wachttijd’ tot start van de vervolgopleiding. Echter vervalt straks de beschermde titel GZ-psycholoog, met eigen verantwoordelijkheden en ervaring. Dat is jammer, want deze gespecialiseerde psychologen bedienen zelfstandig een doelgroep. Ook voor deze patiënten zal de klinisch psycholoog-psychotherapeut dus straks de verantwoording moeten dragen. Op deze manier komt de klinisch psycholoog toch bijna niet meer toe aan zelf behandelen, maar wordt alle tijd ingenomen door supervisie en leiding geven? Zonde van hun expertise en vaardigheden! Leidt iedere zorgverlener maximaal op om verantwoording te kunnen dragen over hetgeen zij kunnen bieden, en schuif niet alle verantwoordelijkheden af op een te kleine groep superspecialisten.