Instructieregel permanente bewoning recreatiewoningen

Reactie

Vraag1

De instructie van staatssecretaris Mona Keijzer om permanente bewoning van recreatiebungalows onder voorwaarden toe te staan, is een logische stap gezien de aanhoudende woningnood. Op veel niet-vitale vakantieparken wordt al jaren permanent gewoond. Deze bewoning is gedoogd, handhaving is structureel uitgebleven, en bewoners hebben in vertrouwen geïnvesteerd in hun woning en leefomgeving. In feite is hier sprake van een vorm van gewoonterecht.

Deze maatregel voegt géén nieuwe gezinnen toe aan de woningmarkt. Het gaat om mensen die er al wonen, maar nu in onzekerheid verkeren door het ontbreken van een formele status. Er is dus geen extra druk op de woningvoorraad, alleen het herstel van rechtszekerheid.

Juist op niet-vitale recreatieparken – waar de toeristische functie is verdwenen – is transformatie naar woonparken de meest logische en duurzame oplossing. Gemeenten zouden deze locaties actief moeten aanwijzen voor herbestemming, met duidelijke eisen voor leefbaarheid, infrastructuur en veiligheid.

Belangrijk is dat bewoners de keuze krijgen: zij moeten kunnen kiezen voor recreatief gebruik of permanente bewoning, vastgelegd via een perceel gebonden beschikking. Deze beschikking hoort gebonden te zijn aan het kadastrale perceel, zodat de bewoningsrechten overdraagbaar zijn en niet persoonsgebonden blijven.

Deze aanpak voorkomt willekeur, biedt duidelijkheid en doet recht aan de feitelijke situatie. Gemeenten behouden regie, maar bewoners krijgen eindelijk zekerheid.

De instructie geeft ruimte voor lokaal maatwerk, maar het doel moet helder zijn: transformatie van niet-vitale parken naar volwaardige woonwijken, in het belang van bewoners, ruimtelijke ordening én bestuurlijke geloofwaardigheid.

Bijlage