wetsvoorstel Huur en inkomensgrenzen

Reactie

Vraag1

Ik heb bezwaar tegen toelatingsgrenzen tot de sociale huur. Ik zou graag zien dat de overheid zich meer inspant voor een breed toegankelijke sociale huur, bijvoorbeeld door de bouw van nieuwe woningen te stimuleren, en niet zoals nu gebeurt de kas van woningcorporaties te plunderen met de verhuurdersheffing. Wonen is een primaire levensbehoefte.

Door overheidsmaatregelen wordt al sinds enkele jaren de huurprijs omhoog gejaagd. Voor de bezwaren daartegen en de concrete verhalen over de gevolgen daarvan verwijs ik naar de Woonbond. De nieuwe wet versterkt dit alleen maar. Ik woon in een huurhuis verhuurd door een particulier. Hij heeft één huis, naast dat van hemzelf. De laatste jaren wordt ik geconfronteerd met maximale huurverhogingen. Hij gaat zeker gebruik maken van deze wet. Dat betekent eenvoudigweg dat hij mij berooft van een deel van mijn inkomen. Meer woongenot krijg ik er niet voor terug, getuige ook de moeite die het kost om hem aan te zetten tot het oplossen van (objectief vastgesteld) achterstallig onderhoud.

Het meest opmerkelijk aan het wetsvoorstel (en de inkomensafhankelijke huurverhoging uit 2013) is dat door het verhogen van de huur mensen vanzelf wel een duurdere woning zoeken, zonder dat bekend is hoe dit moet gebeuren. Een duurdere woning is geen garantie meer voor een betere woning. Zo blijkt uit verslagen van vrienden en kennissen die allang blij zijn dat ze een woning hebben gevonden.

De Woonbond noemt het al in haar commentaar op het wetsvoorstel: "Inkomenspolitiek hoort bij de overheid te liggen, niet bij de verhuurder." Het is mij een raadsel waarom de minister, en zijn voorgangers, deze huurverhogingen mogelijk maakt. Wat wil hij hiermee bereiken? Waarom lost hij het probleem van het tekort aan woningen niet op? Als bevolking raken we steeds meer gevangen in een krappe woningmarkt met hoge huren. En waarvoor?!