Intrekkingswet Zondagswet

Reactie

Vraag1

In 2009 bezocht ik bij het toenmalige ministerie van Economische Zaken een afscheidsreceptie van een ambtenaar met wie ik zeer goed en plezierig had samengewerkt. Ook een collega van hem nam afscheid en zij had het onderwerp koopzondagen onder haar hoede gehad. Beide mensen werden toegesproken door het hoofd van de afdeling, er was niets dan lof. Onder andere lof voor het feit dat in het koopzondagdossier de ambtenaar het had klaargespeeld om “de goede balans te vinden tussen de belangen van het ministerie en de belangen van het Kabinet”. Dat was kennelijk niet gemakkelijk, in dit geval was er door het regeerakkoord van bij het aantreden van het kabinet Balkenende 4 (CDA, PvdA en Christenunie) een flinke ommezwaai in beleid geweest: in plaats van verruiming van de opstelling van winkels zou het bestaande beleid beter worden gehandhaafd, wat de facto zou moest leiden tot minder koopzondagen. In elk geval een opmerkelijke loftuiting – kennelijk komt het vaker voor dat ambtenaren niet alleen de loyale uitvoerders van het kabinetsbeleid zijn maar er ook een eigen agenda op nahouden. En dat werd in dit geval ten overstaan van collega’s en gasten van buiten geprezen, dus het was kennelijk volledig geaccepteerd. De eerste hoogleraar bestuurskunde, René Crince le Roy, benoemde in 1969 ambtenaren als een vierde macht, naast de wetgevende, de uitvoerende en de rechtelijke macht. Het lijkt erop dat hij gelijk had. Het beleid wordt dan goeddeels bepaald door ambtenaren, zonder dat er een goede discussie over is in het parlement. Of het parlement neemt de argumenten niet echt serieus en beslist op absis van sentimenten. Hebben we dan nog echte democratie? Mag hier met argumenten en wijsheid een besluit worden genomen.

Bijlage