Help ons wetten en regels te verbeteren die mensen ernstig in de knel brengen

Reactie

Vraag1

Het voorbeeld van Dublinclaimanten.

Vraag2

Wij, de Regiegroep Ongedocumenteerden Amsterdam, waren verantwoordelijk voor het organiseren van de samenwerking en het monitoren van de Dublin Pilot in Amsterdam. Dit betekent dat wij het samenwerkingsoverleg tussen Rijkspartners en lokale organisaties voorzaten. Daarnaast hebben wij in de hoedanigheid van onderzoeker contact gehad met verschillende betrokken organisaties. Enkelen hiervan: DT&V, IND, Bridge to Better, Here to Support, Goedwerk Foundation, Vluchtelingenwerk Nederland, HVOQuerido, Maya Angelou, Leger Des Heils etc. Voor meer informatie zie: www.rgoa.nl

Vraag3

Dublin Verordening III.

Vraag4

De gehele verordening heeft problematische consequenties, vooral op lokaal niveau en voor Dublinclaimanten zelf. Er zijn een aantal artikelen die extra problematisch zijn:
- Lid 2, aanname dat CEAS in de praktijk realiteit is: op dit moment is er geen sprake van een asielsysteem in Europa dat in elke lidstaat in de praktijk hetzelfde is.
- Artikel 6 en artikel 8, waarborgen voor minderjarigen: wij zien dagelijks in de praktijk dat minderjarigen niet het voordeel van de twijfel wordt gegund (zie ook de signalering van ACVZ hierover). Jonge mensen die hun minderjarigheid niet op overtuigende en middels de juiste documenten aannemelijk kunnen maken, krijgen niet de bescherming die zij nodig hebben. Dit heeft verstrekkende consequenties: ze krijgen een Dublinclaim opgelegd, krijgen geen voogd bij het NIDOS en ze hebben geen recht op onderwijs.
- Afwezigheid van artikelen aangaande bescherming van psychische kwetsbaarheid en (vermoeden van) uitbuiting.

Vraag5

Dublinclaimanten zouden terug moeten naar het land van Dublinclaim, het EU land dat verantwoordelijk is voor hun asielaanvraag. In veel gevallen is dat Italië. Onder Dublinclaimanten bevinden zich veel jongeren, vermoedelijk minderjarigen, slachtoffers van mensenhandel en/of uitbuiting en mensen met (ernstige) psychische problematiek. In een pilot in Amsterdam werd gepoogd mensen op warme wijze over te dragen naar land van Dublinclaim. Dit bleek niet haalbaar: mensen kunnen en/of willen niet terug naar het land van Dublinclaim, bijvoorbeeld omdat zij daar geen toekomstperspectief zien, negatieve ervaringen hebben zoals (seksuele) uitbuiting en discriminatie. Uitgaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel zorgt er daarnaast voor dat niet goed wordt onderzocht of jongeren extra bescherming zouden moeten genieten omdat zij minderjarig zijn (zie ook de signalering van ACVZ over minderjarigheid). Het resultaat is dat - veelal jonge, psychisch kwetsbare - mensen trachtten hun Dublinclaim (meestal 18 maanden) in Nederland te overbruggen en gedurende die periode zich in een uiterst kwetsbare positie bevinden. Wij zien in de praktijk dat veel mensen na 18 maanden de Nederlandse asielprocedure ingaan en vervolgens als vluchteling worden erkend. Daarnaast zien wij in de praktijk dat het onverantwoord is om sommige kwetsbare Dublinclaimanten aan hun lot over te laten. Zij zouden naast toegang tot zorg en opvang directe toegang moeten krijgen tot een asielprocedure omdat zij en de samenleving daarbij vanuit verschillende oogpunten gebaat zijn.

Vraag6

In de eerste plaats voor Dublinclaimanten zelf, maar zeker ook voor de (lokale) samenleving; maatschappelijke organisaties, kerken, NGO's, maar ook lokale handhavers en eenieder die onderdeel uitmaakt van de Nederlandse samenleving.

Vraag7

Absoluut, we hebben zeer concrete voorstellen voor verbeteringen. Deze lichten graag verder toe in schrift of een meeting.

Bijlage