Passend onderwijs
Reactie
| Naam | mw. W. van den Hooff |
|---|---|
| Plaats | Tilburg |
| Datum | 25 februari 2011 |
Vraag1
Wat is uw reactie op het wetsvoorstel? M.a.w.: Welke inhoudelijke suggestie(s) hebt u om het voorstel te verbeteren?Geef hierbij a.u.b. aan in welke hoedanigheid u uw reactie geeft (leraar, ouder, schoolleider, leerling, ambulant begeleider etc.)
Als moeder van een kind van 12 met PDD NOS en een ernstige vorm van dyslexie maak ik me ernstig zorgen over dit wetsvoorstel en denk ik dat mijn kind (en vele andere kinderen met (een vorm van) autisme) juist wel thuis komen te zitten. Mijn zoon is erg snel overprikkeld en een klas groter dan 10 kinderen kan echt niet voor hem. Hij is erg snel afgeleid en heeft vele angsten.
Verder heeft een leerkracht zijn handen vol aan hem. Hij/zij moet veel investeren om een wederkerig contact te krijgen en onderling vertrouwen te winnen waardoor hij vragen durft te stellen en daardoor goed kan leren. Hij is moeilijk te doorgronden voor een leerkracht en daarvoor is speciaal onderwijs in een kleine klas erg belangrijk.
Verder heeft hij een ernstige vorm van dyslexie wat het leren erg bemoeilijkt. Ondanks dat hij naar het voortgezet onderwijs gaat is zijn lees/schrijfniveau blijven steken op groep 4/5 en dit zal ook niet meer verbeteren. Dus naast de sociaal emotionele problematiek is ook het leren een groot probleem.
Verder denk ik dat het erg belangrijk is dat de ouders inspraak blijven hebben hoe de school het geld dat voor de kinderen beschikbaar is wordt besteed. Als het rechtstreeks naar school gaat voor alle leerlingen (ook die het niet nodig hebben), dan geef je scholen vrij spel om te doen met het geld wat ze willen en zullen ze verder minder geneigd zijn om kinderen met psychiatrische en leerproblemen aan te nemen. Hoe minder van dit soort kinderen hoe beter natuurlijk.
Ik maak me ernstig zorgen en hierdoor weet ik momenteel zelfs niet wat voor schoolkeuze goed is voor mijn zoon bij de schoolkeuze voor het voortgezet onderwijs waar hij volgend jaar naar toe gaat. Dit is een erg onzekere tijd voor vele ouders met een kind met een handicap. Ik denk dat er op heel veel andere fronten bezuinigd kan worden, dus laat dit hoofdstuk alsjeblieft met rust.
Het feit dat er overigens veel meer aanvragen voor rugzakjes etc. zijn gekomen de laatste jaren, hangt denk ik ook samen met het feit dat er pas de laatste 10 jaar veel meer bekend is over autisme dan vroeger. De schaamte wordt ook minder en gelukkig laten mensen hun kinderen steeds vaker onderzoeken. Diagsnoses zijn geen modeverschijnsel. Het is vreselijk als je als ouder de toekomst van je kind ziet veranderen met een diagnose, maar gelukkig was Nederland altijd een land waar onze kinderen een toekomst hadden. Ik hoop dat dit zo blijft.