Passend onderwijs

Reactie

Vraag1

Als ouder van een zoon met een verstandelijke beperking(hij heeft ZMLK-onderwijs gevolgd) en epilepsie en als werker in de verstandelijk gehandicaptenzorg maak ik me ernstig zorgen om de kinderen die nu gebruik maken van speciaal onderwijs en om de kinderen die daarvan in de toekomst afhankelijk zijn. Het stellen dat meer kinderen binnen het reguliere onderwijs kunnen blijven door het wetsvoorstel is een utopie!!!!!. Mijn zoon heeft door het volgen van speciaal onderwijs binnen de berkenschutse bereikt dat hij stevig in het leven staat en via de sociale werkvoorziening, welke ook op de schop gaat, zich nuttig maakt en voelt binnen de maatschappij. Zonder de hulp van deze school en de geweldige zorg die hem gegeven is was hij volgens mijn en de overtuiging van mijn man en andere betrokkenen uitgegroeid tot een gefrustreerde jongere met ernstige gedragsproblemen met alle gevolgen van dien.
Zijn gedragsproblemen welke ontstonden door de medicatie en het acceptatieproces waar hij in zat is subliem opgepakt door de leerkrachten. Hierdoor kost onze zoon de maatschappij nu minder geld. Functioneerd hij goed binnen de samenleving met onze hulp en die van de mensen om hem heen, heeft hij een breed sociaal netwerk opgebouwd waarop hij terug kan vallen. Het wetsvoorstel getuigd van een korte termijnvisie welke op de lange duur zal leiden tot veel uitval van deze kinderen binnen het onderwijs, binnen de maatschappij en dus voor extra kosten zorgen (wat nog het minst erg is want erger vind ik dat deze kinderen zich uitgekotst zullen gaan voelen en ernstig gefrustreerd). Het aantal thuiszitters zal niet afnemen, maar juist toenemen door de maatregelen. Wel vind ik dat scholen, ondanks de problemen van een kind hun school ten alle tijden open moeten stellen voor een kind en daar ook toe verplicht moeten worden. Elk kind heeft recht op passend onderwijs en dus heeft elke school een zorgplicht. Ook wij(mijn man en ik) als werkers in de verstandelijkgehandicaptenzorg (Z-verpleegkundigen binnen een instelling) voelen ons verplicht om voor elke client een passende woonplek te bieden waar de client zich ondanks zijn handicap optimaal zal kunnen ontwikkelen of optimaal mag zijn wie hij/zij is. Deze verplichting heeft het onderwijs ook, al is het alleen maar vanuit menselijk oogpunt. Conclusie: GEEN BEZUINIGING OP HET PASSEND ONDERWIJS, MAAR JUIST INVESTEREN.

P. MATHEEUWSEN