Wijziging van de Wet publieke gezondheid vanwege quarantaineplicht voor reizigers

Reactie

Vraag1

In artikel 35 van de Wpg is geregeld dat een persoon onverwijld aan de maatregel van quarantaine kan worden onderworpen om de verspreiding van infectieziekten behorend tot groep A tegen te gaan indien er redenen zijn om aan te nemen dat die persoon recentelijk een dusdanig contact met een lijder of een vermoedelijke lijder aan een infectieziekte behorend tot groep A heeft gehad, dat deze persoon mogelijk met dezelfde ziekte is geïnfecteerd. Kort gezegd: voor toepassing van artikel 35 van de Wpg is er gerede kans dat iemand mogelijk besmet is.

Voor de quarantaineplicht als opgenomen in het voorliggende wetsvoorstel is dit anders. Slechts het feit dat een persoon Nederland inreist biedt de grondslag voor verplichte quarantaine. Er hoeft geen verdere indicatie te zijn dat deze persoon daadwerkelijk in aanraking is geweest met een besmet persoon.

Verplichte quarantaine is een ingrijpende maatregel. Daarom valt op dat in het wetsvoorstel minder rechtsbescherming wordt geboden aan de persoon die in verplichte quarantaine moet dan in het geval van quarantaine op grond van artikel 35 van de Wpg. De persoon die in verplichte quarantaine moet kan weliswaar de rechter verzoeken te beslissen over de toepasselijkheid van de ten aanzien van hem geldende verplichting om in thuisquarantaine te gaan, maar hij zal hiertoe zelf het initiatief moeten nemen. Dit in tegenstelling tot artikel 35 van de Wpg waar de rechtelijke toetsing van de maatregel tot quarantaine wettelijk is vastgelegd (paragraaf 4 van de Wpg). Dit klemt temeer omdat bij artikel 35 van de Wpg een groot risico op besmetting is en bij inreizen vanuit risicolanden hiervan geen sprake hoeft te zijn.