Besluit toegankelijkheid voor personen met een handicap of chronische ziekte

Reactie

Vraag1

Mijns inziens leidt deze vraagstelling tot zeer vrijblijvende oplossingen die gezocht zullen worden als er ergens een voorziening nodig is. En hoe wordt gecontroleerd of een eenvoudige voorziening voor iedereen die daar gebruik van moet maken adequaat is?

Voor mensen die blind of slechtziend zijn, is bijvoorbeeld goede, voorspelbare routegeleiding in de openbare ruimte vereist om veilig naar het werk of een sociale activiteit te komen. Er kunnen gevaarlijke en onveilige situaties ontstaan als er allerlei verschillende eenvoudige voorzieningen worden getroffen door mensen die daar geen kennis van zaken over hebben en bijvoorbeeld geleidelijnen niet volgens de daarvoor geldende normen worden aangelegd. Wie is er aansprakelijk voor ongelukken die gebeuren door niet goed aangelegde eenvoudige voorzieningen?

Bovendien ben ik bang dat er, als eenmaal een tijdelijke eenvoudige voorziening is aangelegd, deze voorziening niet zal leiden tot een goede, definitieve voorziening. Er is tenslotte al moeite gedaan voor een voorziening. En wie beoordeelt de voorzieningen? De ene persoon met een beperking kan een voorziening prima vinden, terwijl het voor de andere een onveilige situatie oplevert.

In deze AMVB wordt, naar mijn mening, veel aandacht gevraagd voor degene die een eenvoudige voorziening zou moeten realiseren. Want als een bepaalde voorziening een ‘onevenredige belasting’ vormt, dan moet er, zo begrijp ik, genoegen genomen worden met een goedkope eenvoudige voorziening en wordt dat, voor we het weten, de norm. Er is geen boete als iets niet toegankelijk is, Of beter, er zou een stimulans moeten zijn voor instellingen en bedrijven en gemeenten die echt hard werken aan een toegankelijke.

Verder verbaast het me dat er blijkbaar alleen goede voorzieningen komen als er mensen met een beperking of chronische ziekte daadwerkelijk ergens komen. Hoe is dit in overeenstemming met de participatiemaatschappij, waarin iedereen moet kunnen meedoen?

Het stelt me teleur dat deze AMVB geen houvast biedt voor een toegankelijke samenleving. Organisaties die de belangen van mensen met een beperking of chronische ziekte behartigen, moeten nu nog steeds zelf hard aan de slag om naar een inclusieve samenleving te streven, omdat duidelijke wetgeving hierover ontbreekt. Zoals de AMVB er nu voorligt, lijkt toegankelijkheid meer een gunst te zijn dan een recht.