Wijziging Vreemdelingenbesluit i.v.m. tweestatusstelsel

Reactie

Vraag1

Het onderscheid dat met het tweestatusstelsel wordt gemaakt, is op meerdere fronten problematisch. Ten eerste is het discriminerend: iemand die voor oorlog vlucht, heeft net zo min een keuze als iemand die persoonlijk vervolgd wordt. Beide groepen lopen ernstig gevaar en vallen feitelijk onder dezelfde beschermingsnoodzaak. Het verschil dat nu wettelijk wordt aangebracht, is kunstmatig en moreel onhoudbaar.

Ten tweede is het in de praktijk nauwelijks uitvoerbaar. Oorlogen duren vaak vele jaren of zelfs decennia. Vluchtelingen die hier vijf, tien jaar of langer verblijven, bouwen een bestaan op: ze leren Nederlands, hun kinderen gaan hier naar school, ze werken en dragen bij aan de samenleving. Het idee dat deze mensen daarna ‘zomaar’ teruggestuurd zouden kunnen worden, is zowel maatschappelijk als juridisch niet realistisch.

Ten derde creëert dit beleid permanente onzekerheid. Mensen leven jarenlang in de angst dat hun verblijf niet bestendig is. Dat belemmert integratie, schaadt de mentale gezondheid en ondermijnt maatschappelijke stabiliteit. Juist duurzame zekerheid is nodig om participatie en eigen verantwoordelijkheid te stimuleren.

Tot slot staat dit beleid op gespannen voet met internationale verplichtingen. Het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (art. 8: recht op gezinsleven) en de geest van het Vluchtelingenverdrag botsen met een systeem dat groepen vluchtelingen structureel ongelijk behandelt en gezinnen scheidt op basis van inkomen of verblijfsstatus.

Kortom: het tweestatusstelsel is niet alleen discriminerend, maar ook onuitvoerbaar, onmenselijk en contraproductief. Het creëert onzekerheid en ongelijkheid waar juist stabiliteit en bescherming nodig zijn.