Verkenning verbetering van en draagvlak voor de werkkostenregeling

Reactie

Naam Conclusion (L. Kramer)
Plaats Utrecht
Datum 9 mei 2013

Vraag1

Vraag 1
Ligt uw voorkeur bij:
a) het noodzakelijkheidscriterium als open norm met veel flexibiliteit, waarbij het privévoordeel van noodzakelijke voorzieningen buiten het loonbegrip blijft; of
b) aanpassingen binnen bestaande kaders van de werkkostenregeling, met minder flexibiliteit, maar meer zekerheid door middel van detailregelingen.

Vraag 2
In hoeverre wordt uw voorkeur bepaald door de daarmee samenhangende administratieve lasten?

Vraag 3
In hoeverre bent u bereid een verlaging van het percentage van de vrije ruimte te accepteren in ruil voor een door u gewenste verbetering?

Vraag 4
Beschrijf de voor u wenselijke methode van vaststellen van verschuldigde eindheffing bij overschrijding van de vrije ruimte. Ook kunt u beschrijven de situatie waarin de voorschotmethode per tijdvak onmisbaar is.
1+2) Als grote werkgever, ongeveer 1.500 medewerkers, hebben wij begin 2012 de werkkosten regeling ingevoerd. Naar tevredenheid. De implementatie vraagt echter veel van de werkgever. Zo is het wel of niet onderbrengen in de vrije ruimte van bepaalde componenten een vreemd fenomeen. Het zou beter zijn om te kiezen tussen componenten die wel tot de vrije ruimte behoren en componenten die niet tot de vrije ruimte behoren (in tegenstelling tot de huidige praktijk: tot het loon behorend, vrije ruimte, gerichte vrijstelling, nihil waardering). Het noodzakelijkheidscriterium kan hierin een goede oplossing bieden, samen met vereenvoudiging van het begrip "vrije ruimte".
Een voorbeeld: voor een klant hebben wij een applicatie ontwikkeld waardoor medewerkers op afstand gegevens konden uitlezen. Deze applicatie draait op een i-pad. De medewerkers hebben geen keuze voor het gebruik van de applicatie. Voor de opdrachtgever wordt een proces verbetering, ook een fiscaal item. Behoort de i-pad tot het loon, is het in de vrije ruimte ondergebracht? Het noodzakelijkheidscriterium kan, aan de hand van het voorbeeld, de inovatie kracht van werkgevers vergroten.
Aanpassing met meer detail regels past niet bij de werkkostenregeling. Door het toepassen van de WKR worden administratieve lasten lager (ervaring). Echter minder gedetailleerde regels en meer toegespitst op de werkpraktijk, vergroot het verdere draagvlak.

3) Door het noodzakelijkheidscriterium kan het initiële percentage van de vrijstelling in de vrije ruimte van 1,4% worden gehanteerd.

4) De meest wenselijke methode van afrekenen van de overschrijding in de vrije ruimte is eenmalige afrekening bij de laatste aangifte in enig jaar. Tussentijdse aangifte kan alsdan een signaal voor de werkgever zijn zodat in de kostensfeer rekening kan worden gehouden met een eventuele overschrijding.
De drie methodes die in de huidige situatie kunnen worden gekozen, kunnen in dezelfde situatie tot verschillende uitkomsten leiden. Met name werkgevers in een sterk groeiende omgeving betalen (te)veel bij de loonsom over het vorige jaar. Hetzelfde geldt omgekeerd in een krimpende markt.