Voorstel voor een Wet op de defensiegereedheid

Reactie

Vraag1

Er is een grens. Deze wet gaat daar keihard overheen.

Ik dien bezwaar in omdat we als samenleving op het punt staan iets onschatbaars te verliezen: onze soevereiniteit, onze rechten, onze menselijke waardigheid.

Wat nu voorligt, stelt de overheid in staat om – onder het mom van een ‘noodzaak’ – zonder duidelijke begrenzing onze arbeid, tijd, bezittingen en privacy op te eisen. Dat is geen bescherming. Dat is controle. Dat is voorbereiding op staatsdwang.

We worden geacht te vertrouwen, maar deze wet zegt het omgekeerde: “Wij vertrouwen jullie niet, maar jullie moeten ons blind vertrouwen.” Dat is een eenzijdig contract. Dat breekt vertrouwen. En vertrouwen is moeilijk te herstellen als het eenmaal weg is.

Ik ben niet tegen verantwoordelijkheid. Ik ben tegen willekeur. Tegen macht zonder mandaat. Tegen wetten die zijn gebaseerd op angst in plaats van zorgvuldigheid.

Deze wet verschuift de machtsbalans structureel. Niet alleen richting de overheid, maar ook richting supranationale instanties waar geen burger directe invloed op heeft. We raken iets kwijt wat niet zomaar terugkomt: zeggenschap over ons eigen leven.

Elke goedwillende burger die dit land heeft opgebouwd, die zijn bijdrage heeft geleverd, verdient een overheid die vóór haar burgers werkt, niet over hen heen walst.

Ik ben ouder. Ik ben burger. Ik ben mens. En ik voel in elke vezel dat deze wet ingaat tegen wat rechtvaardig is. Tegen wederkerigheid. Tegen alles wat een samenleving leefbaar maakt.

Ik wil geen speelbal zijn in een keten van gecreëerde crises. Geen eindeloze resource (ons belastinggeld, onze organen, onze huizen, onze levens) voor een overheid die haar burgers niet meer ziet.

Niet in mijn naam.
Niet namens mijn kinderen.
Niet namens al diegenen die dit land met hart en ziel dragen.

Trek deze wet in. Dit is niet de weg.