Wet basisverzekering arbeidsongeschiktheid zelfstandigen

Reactie

Vraag1

Het wetsvoorstel gaat geheel voorbij aan de specifieke omstandigheden van ECHTE zelfstandigen. Om arbeidsongeschiktheid vast te stellen wordt namelijk uitgegaan van hoeveel en wat voor werk iemand zou kunnen doen als hij niet het werk dat hij doet meer kan doen. Voor iemand die in loondienst werkt, of schijnzelfstandige is, is het in theorie mogelijk ander werk te zoeken, maar voor een echte zelfstandige is dat niet mogelijk omdat hij vastzit aan zijn bedrijfsvoering, bijvoorbeeld vanwege de investeringen die hij gedaan heeft, met de daarbijbehorende financiële verplichtingen. Om te beginnen drukken die investeringen de winst (o.a. afschrijvingen), waardoor een eventuele uitkering van deze verzekering dus ook extra laag uitvalt. De vaste lasten die door het werk van de zelfstandige moeten worden opgebracht zijn echter vele malen hoger dan bij een werknemer/schijnzelfstandige. Als er dan 70% van de vroegere winst tot een maximum van het minimumloon wordt uitgekeerd gaat de echte zelfstandige binnen de kortste keren failliet omdat hij zijn bedrijfslasten niet kan betalen van die schamele uitkering, zeker als hij maar bescheiden winst maakte. Kortom, hij is verzekerd voor een theoretische uitkering waar hij in de praktijk alleen maar geld aan kwijt is bij de premiebetaling (wat zijn rendement nog verder drukt), maar die hem op geen enkele manier beschermt bij het behouden van zijn bron van inkomsten.

Als de politiek iets wil doen aan de ongelijkheid die er op de arbeidsmarkt bestaat tussen verschillende beroepsbeoefenaars dan zou de groep schijnzelfstandigen eerst duidelijker van de echte zelfstandigen gescheiden moeten worden en onder dezelfde regelingen als werknemers gebracht moeten worden. Laat de échte zelfstandigen (vooral te herkennen aan het ondernemen voor eigen rekening en risico en gedane investeringen) zelf hun zaken regelen, bijvoorbeeld door een reserve op te bouwen waarmee zij het ingeval van arbeidsongeschiktheid een tijdje kunnen uitzingen. Met een buffer dreigt acuut faillissement niet en hebben zij de tijd om bij langdurige arbeidsongeschiktheid het bedrijf netjes af te bouwen, alvorens eventueel als werknemer met hun overgebleven capaciteiten verder te gaan. Het betalen van premie voor een verzekering die in de praktijk niets gaat opleveren remt alleen maar het opbouwen van een arbeidsongeschiktheidsbuffer af en maakt daarmee de zelfstandige juist extra kwetsbaar voor datgene waartegen de verzekering zou moeten beschermen.