Wet verbetering beschikbaarheid zorg voor jeugdigen

Reactie

Vraag1

Het is niet ok, dat de gemeenten (alweer) buiten schot blijven qua boete en handhaving. Want het zijn de gemeenten die er omwille van geld, onkunde en geknoei de grootst mogelijke rommel van maken. Verder is er nergens een incentive om kleine gespecialiseerde aanbieders te contracteren. De kleine gespecialiseerde aanbieders die excellent en op de lange termijn veel goedkoper maatwerk leveren. En dus is dit alweer alleen gericht op grote logge, slecht georganiseerde organisaties die tegen bodem tarief hun eenheidsbrei kunnen aanbieden en cliënten niet kunnen bedienen met de specialistische hulp die ze nou echt nodig hebben. Voor ouders komt er nog een vinger in de geldpot bij om te managen. De toezichthouder ‘kan’ dan misschien, als ie tijd, zin en misschien middelen heeft een keer een onderzoek doen. Maar verplicht wordt dat niet. Zou ook wel heel vervelend worden als je als ouder de toezicht houder zou kunnen aanpakken op verzaken van een plicht. En dus gaan we vrolijk door met er een pokkezooi van te maken. Kind ligt bij wijze van spreke dood te gaan omdat gemeenten en overstijgende besturen en organisaties tikkertje en landje verdelen spelen met voldoende kastjes en muren om zelf gek van te worden en de toezichthouder ‘mag’ dat ook gewoon naast zich neerleggen en rustig achteroverhangen. Waar blijft de verplichte handhaving? Hoeveel kids moeten er nou nog gesloopt worden in dat rotte jeugdzorgsysteem eer we die put vol gore rotzooi een keer gaan dempen. De lijken komen al boven de putrand uit ... ??

Vraag2

Escalatiemogelijkheid wanneer een gemeente er een zootje van maakt. Zeker aan de randen van zorgregio’s. Als ouder heb je soms de oplossing letterlijk op zichtafstand, maar je kunt er niet bij vanwege de grenzen en omdat er gekissebis is over wie wat betaald. Verder zou het toekennen van PGB beter geregeld moeten worden. Gemeenten kunnen kleine, zeer geschikte aanbieders buitensluiten op budgetgronden. Hier is goedkoop op de lange termijn duurkoop. Soms is het niet het uurtarief dat bepalend zou moeten zijn, maar bewezen effectieviteit van een traject. Wij waren met twee jaar van zeer specialistische (duurdere) hulp van een hele kleine aanbieder echt klaar en behandeld. Soortgelijke kinderen met gelijke problematiek zitten nu 4 jaar later nog steeds in het systeem met toenemende ernst van problematiek of zijn zelfs afgeschreven zijn. Dat gezeik over uurtarieven moet eens keer stoppen. Effectiviteit aantonen zou een verplichting moeten worden, eer de overheid ergens geld in stopt. Vele grote goedkope ketenpartners en aanbieders zouden dan ontmaskerd worden als de zwarte gaten die het in werkelijkheid vaak zijn. Vooral voor de groep die met deze wet geholpen zou moeten worden.

Vraag3

Effectiviteit van een traject. Hoeveel kinderen moeten er nog door voor een volgend (zwaarder) traject of worden na een traject helemaal niet meer beter. Dat is namelijk een teken dat er iets niet klopt. De grote aanbieders laten door de manier van inkopen inmiddels ook de zwaardere gevallen gewoon liggen en pikken alleen nog de krenten (lichte gevallen met weinig complexiteit) uit de pap. Zo kunnen ze hun kosten baten maximaliseren. De zware gevallen worden dan langs de rand gedumpt. En zo kunnen de grote aanbieders op rekening van kwetsbare kinderen lekker goedkoop de kleine aanbieders die deze kinderen wel zouden kunnen helpen, puur op uurtarief kapot concurreren. En de overheid zich maar afvragen waarom de zorg zo duur wordt en er geen dekkend aanbod meer is. Dat is dus inherent aan de manier van inkopen. Als je de vele superspecialisten op hun uurtarief (maar wel met kortere effectievere trajecten) kapot maakt hou je de goedkope (op uurtarief) uniforme fabrieken met gebrekkige kennis over. En dan kun je misschien het systeem overeind houden en daarmee misschien een deel van de kinderen in leven houden, maar echt helpen kun je ze dan ook niet meer.