Wet preferentie kinderalimentatie

Reactie

Vraag1

Als je inzoomt op alleen de schuldenaar en de schuldeisers is dit het beste wat je kunt doen: de pijn zo eerlijk mogelijk over hen verdelen. Een financieel gezond bedrijf valt niet meteen om als er een rekening niet (of niet volledig, of niet op tijd) wordt voldaan. Een kind daarentegen loopt door het leven te starten in armoede onherstelbare schade op, wat mogelijk ook in de toekomst extra kosten met zich meebrengt voor de samenleving. Terecht dus dat kinderalimentatie voorrang krijgt op schulden aan bedrijven.

Maar als je uitzoomt ligt er een kans om het nog beter te doen: verdeel de pijn zo eerlijk mogelijk over de hele samenleving.

Een van de bestaansredenen van de overheid is toezien op een eerlijke verdeling van alle lusten en lasten. Legitieme schuldeisers (die bijvoorbeeld legaal goederen of diensten hebben geleverd voor een reële prijs, of voor wie, zoals in dit geval, financiële ondersteuning is geregeld in de wet) hebben gewoon recht op hun geld. En de schuldenaar heeft de plicht om te doen wat in redelijkheid gevraagd kan worden om dat geld te betalen. Maar het probleem is nou juist dat de schuldenaar niet (of niet direct) alle schuldeisers kan geven waar ze recht op hebben. Dit probleem valt niet zonder (tijdelijke) kapitaalinjectie op te lossen.

Daarom zou het goed zijn als de Staat als tussenpartij zou optreden tussen schuldenaar en (legitieme) schuldeisers: de Staat betaalt de schuldeisers waar zij recht op hebben en de schuldenaar doet wat in redelijkheid gevraagd kan worden om dat geld aan de Staat terug te betalen. De pijn die overblijft is een eventueel verschil tussen wat de schuldenaar moet en feitelijk kan betalen. Die pijn komt uiteindelijk terecht bij de belastingbetaler. Maar als het goed is, wordt belasting betaald naar draagkracht, dus is die pijn per definitie eerlijk verdeeld. In elk ander scenario is de pijn precies even groot, alleen wordt die minder eerlijk verdeeld.

Er zijn natuurlijk voorbeelden te bedenken waarin maar beter geen belastinggeld naar schuldeisers kan vloeien, maar in het geval van kinderalimentatie is tussenkomst van de Staat de beste aanpak, beter dan preferentie, omdat preferentie geen garantie is dat de schuldenaar in staat is de alimentatieplicht na te komen.