Wet invoering rouwverlof

Reactie

Vraag1

Stel u raakt u moeder of vader kwijt. Al zijn ze 90 jaar geworden, bij wijze van spreken, je verliest wel de fysieke bron waar jij vandaan komt. Je verliest hiermee altijd een stukje van jezelf, wat tijd kost om dit te mogen verwerken. Of stel u raakt uw kind kwijt, door een ongeluk, een ziekte of iets anders noodlottigs. Kunt u zich voorstellen hoe ellendig u zich dan voelt?Zou u dan lekker slapen? Hoe goed zou u dan kunnen presteren op uw werk? Het leven wat u gaf is verloren en daarmee wellicht ook uw hoop en levensvreugde. Niet alleen een gezin lijdt hieronder, maar het gehele netwerk om dit persoon heen.

Ik zelf ben mijn soulmate verloren op 37 jarige leeftijd, door suicide. Een jaar lang heb ik compleet in de put gezeten en pas nu krabbel ik weer wat op. Zij voelde als familie. Laten we een begin maken en de taboe doorbreken en rouw bespreken. Ik ben voor de wet invoering rouwverlof, zodat er eindelijk eens aandacht aan besteed wordt. Eigenlijk heel gek dat dit zo onaangeroerd is gebleven, aangezien alle mensen te maken krijgen met verlies.

Mijn persoonlijke ervaring met rouw en verlof op de werkvloer is ronduit slecht te noemen. De medewerkers waren heel helpend en begripvol, maar de werkgever had geen idee wat te doen. Er was geen visie op dit onderwerp, ik was overgeleverd aan de goden en aan de waan van de dag. Er was geen oog voor mijn verdriet, geen kennis hoe hiermee om te gaan, laat staan begeleiding voor mij. Dat terwijl ik juist werkte in de zorg, waar rouw, verlies en afscheid aan de orde van de dag zijn. Je kunt je voorstellen hoe dit mijn rouwproces in de weg heeft gezeten. Ik had niet alleen te dealen met mijn eigen verdriet, maar ik werd extra belast met frustratie, onbegrip en stress. Werkelijk waar onbegrijpelijk...

Laten we nu beginnen een stap in de goede richting te zetten door de wet zo snel mogelijk in te voeren. Dan is er al een stap gezet van de nog te beklimmen berg.