Wijziging van de Participatiewet in verband met het op onderdelen in balans brengen van de wet tussen bestaanszekerheid, re-integratie en handhaving

Reactie

Vraag1

Een zeer aanzienlijk deel van de bijstandsgerechtigden is arbeidsgehandicapt. Ik ben er daar een van. Sinds 2007 zit ik in de bijstand en ik kom daar niet uit, tot ik AOW-gerechtigd ben. Dat duurt nog lang... dus al die tijd zit ik in de vrijheidsbeperkingen van die bijstand, met het bijbehorende stigma. De bijstand is niet 'gebouwd' op langdurigheid, alleen al vanwege de grote onvrijheid die mensen hebben.

Nu wordt de bijstand menselijker gemaakt. In de eerste plaats is het eigenlijk triest, dat het zo ver heeft moeten komen. Geen enkele uitkering zou mensen ooit hun waardigheid mogen ontnemen. Het zou geen discussie punt mogen zijn. Maar dat terzijde. Want zo ver is het helaas wel gekomen.

Maar zelfs al wordt het minder slecht, dan nog is het voor die grote groep arbeidsongeschikten geen juiste plaats. Het is belemmerend, kleinerend en volkomen uitzichtloos. Ieder mens heeft recht op zelfbeschikking en dat geldt ook voor bijstandsgerechtigden en zeker voor arbeidsgehandicapten in de bijstand. Ik mag nauwelijks een relatie hebben als ik dat zou willen, ik mag niets verkopen, als ik na zo lange tijd bijstand nog iets verkoopbaars had, ik mag geen erfenis ontvangen en ik mag niet eens zelf beslissen die te weigeren, zelfs al is de erfenis negatief.
Bij alles wat ik doe is toestemming nodig. Dus zou ik eenmalig, op een moment dat ik dat aankan, wat foldertjes rond willen brengen voor een organisatie, dan moet ik dat eerst gaan vragen. Aan de 'mama' van de bijstand. Het gevolg: ik ben dan in beeld, kans op extra controles (verdient ze er echt niets mee, is ze echt nog arbeidsgehandicapt?). Dus ik durf niet eens daaraan te beginnen. Dat werkt enorm verlammend en maakt mijn toch al kleine bestaan nog kleiner. Ik kan zo nog minder van betekenis zijn. Zo'n regeling drukt mensen neer.

Ik ben een volwassen vrouw en ik zou bijzonder graag uit deze psychologische gevangenis stappen. Ik wil de baas kunnen zijn over mijn eigen bestaan. Ik ben arbeidsgehandicapt, maar niet wilsonbekwaam.

Vandaar dat er vanuit Concept Nederland (zie Facebook en Twitter) gestreden wordt voor een eigen uitkering voor deze doelgroep, die bij de situatie past en ons recht doet en een veilig, gewaarborgd vangnet geeft.