Wijziging van de Participatiewet in verband met het op onderdelen in balans brengen van de wet tussen bestaanszekerheid, re-integratie en handhaving

Reactie

Vraag1

Van de gemeente een dwangsom ontvangen van €10.000, dat is voor een bijstandstrekker wel een feestje waard.
De vreugde was echter van korte duur toen direct daarna mijn uitkering werd beëindigd, wegens overschrijding van de vermogensgrens, en ik even een optelsommetje maakte van alle regelingen die ik zou mislopen.
Na de 5 maanden durende onderbreking bleek dat de gemeente in deze periode ruim €11.000 (!) bespaarde aan bijstand, energietoeslag, langdurigheidstoeslag en bijzondere bijstand.
De door de rechtbank opgelegde dwangsom die als prikkel was bedoeld (vanwege het langdurig uitblijven van een beslissing op bezwaar), heeft onder de streep voor de gemeente dus een positief resultaat.

Desondanks stelde de gemeente dat zij verplicht zou zijn om de uitkering te beëindigen, en dat het anders afbreuk zou doen aan het 'vangnet'-karakter van de Participatiewet.
Ik heb echter al jarenlang een besteedbaar inkomen van net boven voedselbank-niveau, zonder 'luxe' als een tv of een auto, en zonder enig perspectief op een hoger inkomen vanwege ernstige gezondheidsproblemen.
Maar bijna alle bijstandsgerechtigden moeten elk dubbeltje 3 keer omdraaien. Rondkomen vergt vaak veel gepuzzel en de meesten blijven mijlenver verwijderd van de door het Nibud geadviseerde financiële buffer.

Naast dat de gemeente in mijn geval zelfs winst uit de dwangsom haalde – met de ene hand gegeven dwangsom werd met de andere hand weer teruggepakt, plus nog een beetje extra – zorgde het ook voor ongelooflijk veel gedoe.
De enige oplossing om dit soort bizarre situaties te voorkomen, is door dwangsommen uit te zonderen van het vermogen (zoals in 2009 reeds voorgesteld, zie zoek.officielebekendmakingen.nl/kst-31844-9.pdf).
Alleen dan functioneert de Wet dwangsom zoals deze is bedoeld, als een prikkel voor trage bestuursorganen.