Wet tot wijziging van de Wet inkomensvoorziening oudere werklozen in verband met het verlengen van de werkingsduur van die wet

Reactie

Vraag1

Waarom toch zoveel verschillende etiketjes om de euro's te benoemen die een burger ontvangt van werkgever en/of overheid? Eerst krijgt iemand WW- of WGA-euro's, later inkomensondersteuning-euro's, en omdat daar een gat tussen zit, zijn er IOW-euro's in het leven geroepen. Maar alleen voor werkloze werknemers die uiterlijk op 31 december 2023 instromen in de WW of WGA en op het tijdstip van instroom minimaal 60 jaar en 4 maanden of ouder zijn. Vereenvoudig liever het sociale vangnet in plaats van het met een goedbedoelde pleisterregel nog weer ingewikkelder te maken.

Waar gaat het nou helemaal om? Teken in gedachten de grafiek van iemands inkomen als functie van de variabelen die de persoon zelf in de hand heeft. Die grafiek laat zich in eerste benadering beschrijven met een formule die lineair is in die variabelen. Als die lineaire formule recht doet aan "werken moet lonen en op pech hoort geen straf te staan" ben je al een heel eind op weg naar een rechtvaardig en toch niet al te complex vangnet.

De eis "werken moet lonen" betekent dat de partiële afgeleide naar het aantal gewerkte uren positief moet zijn. De eis "op pech hoort geen straf te staan" betekent dat twee verschillende mensen die elk doen wat in redelijkheid van de persoon gevraagd kan worden op een vergelijkbaar plekje op de welvaartsladder moeten uitkomen, dus dat de formule van persoon tot persoon zal verschillen.

Geef daarom meer handelingsruimte voor de uitvoerend professional. Die zit in een betere positie dan de wetgever om in kaart te brengen welke variabelen de individuele uitkeringsgerechtigde in eigen hand heeft (zoals uren betaald of juist onbetaald werk, solliciteren of een cursus), en wat in termen van die variabelen in redelijkheid van de persoon gevraagd kan worden (bijvoorbeeld rekening houdend met een urenbeperking).

De vertaalslag naar een formule op maat zal in veel gevallen niet eenduidig zijn, doordat de uitkeringsgerechtigde meer dan één variabele in eigen hand heeft. Dit geeft de uitvoerend professional een instrument in handen om de ene of juist de andere tijdsbesteding te stimuleren. Het is zelfs denkbaar om de formule in de loop der tijd bij te stellen voor stapsgewijze begeleiding naar de arbeidsmarkt of om juist recht te doen aan geleidelijk afnemende kansen om nog betaald werk te vinden, zoals in het geval van de doelgroep van de IOW.