Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten 20..

Reactie

Vraag1

Als start, de algemene opdracht door de minister met controle namens de minister waarbij grondrechten zonder veel omhaal worden ingetrokken als de minister of plaatsvervanger dit nodig acht. Alleen bij brieven is een last nodig van rechtbank Den Haag (art 29). Waarom niet bij de andere vormen van communicatie ? Hierbij mag echter een sleepnet worden getrokken als de minister dit wil (art. 33-1) zelfs met decryptieplicht. Zaken als proportionaliteit, subsidiariteit zijn onvoldoende onderbouwd. Dit bestaat vnl. uit geklaag van de diensten. Dit is normaal maar een overheid zou dit goed moeten bekijken en juist in dit soort zaken met checks and balances die per definitie ook buiten de eigen directe organisatie liggen. Te denken valt aan een parlement, de rechterlijke macht en een ombudsman. De klachtafhandeling (art. 85 e.v.) is een afdeling binnen de eigen organisatie. Deze wet bevat opnieuw procedures die sterk doen denken aan Kroonberoep en vermengde functies van de RvS. De minister is opdrachtgever en klachtenafhandelaar tegelijk.
Bewijs dat het verzamelen van zoveel data zin heeft is er niet, hierbij wordt slechts gezegd dat dit geheim is. Op deze manier is geen zinvolle discussie mogelijk over de zin van dit soort wetgeving.

Economie: het is te verwachten dat de algemene bevoegdheden (art33 e.d.) leiden tot afname van de economische ICT-activiteiten. Dat is nu al te zien in Europa waar Amerikaanse bedrijven opdrachten kwijtraakten door de toegang die de VS regering kon krijgen tot bedrijfsgeheimen en andere gegevens.

Dan de geloofwaardigheid van de bewaartermijnen als in art 28 e.v.: de bewaartermijn kan onbeperkt worden verlengd ('telkens') en is daarmee een wassen neus.

Hacken van derden en schade veroorzaken wordt niet gecompenseerd.

De huidige dreiging is niet nieuw, ik denk aan een RAF (1970), CCC, IRA, RARA en Rode Brigades. In Nederland zijn hier ook gevolgen van merkbaar geweest.