Wijziging Leerplichtwet 1969 vrijstelling bij lichamelijke of psychische gronden

Reactie

Vraag1

Het voorstel leunt extreem zwaar op de expertise van een psycholoog, pedagoog enz. Dit is nu juist de oorzaak van alle problemen, er zijn teveel “professionals” die werken vanuit diagnoses en vertellen kinderen, ouders en scholen dat hun problemen chronisch zijn en dat de oorzaak in de hersenen ligt. Dit denkt de wetenschap allang niet meer maar vele blijven desondanks deze feiten wel zo werken. In De wet moet daarom verankerd worden dat men kijkt naar de oorzaak van de problemen, een diagnose dyslexie zou dan inhouden een onderzoek naar de school. Hoeveel diagnoses met dyslexie zijn daar, als dat er meer dan 5 op een hele school zijn dan is er iets mis met de school en dan moeten we die als oorzaak aanwijzen. Hetzelfde voor ADHD, ADHD is gedrag en kinderen gedragen zich niet zo omdat zij ADHD hebben. Bijna alle “professionals” werken niet zoals het moet want met ADHD heb je de oorzaak van het gedrag nog niet gevonden. Zij moeten ook onafhankelijk hun werk kunnen doen en zij moeten getoetst kunnen worden om hun onafhankelijkheid te kunnen waarborgen.

Vraag2

Zij vraag 1, alles valt of staat met de objectiviteit en kennis van de psycholoog/pedagoog. Deze moet een oordeel kunnen geven wat recht doet aan de jongere en deze moet geen rekening houden met de omgeving. Als het gaat om een slechte school dan moet dat op papier komen te staan, nu pakken we keer op keer het kind als ingang terwijl kinderen niet maakbaar zijn. Een schoolinspecteur kan dan weer verder. Veel te veel kinderen staan aan de zijlijn omdat scholen heilig blijven geloven in labels en dat de oorzaak van al die labels in de hersenen van kinderen zit. Dit klopt niet, het is slechts een fenomeen wat bestaat in een context. Veel meer aandacht voor de oorzaak, dyslexie bestaat niet als ziekte en je kunt ook geen dyslexie hebben. Als kinderen een leerachterstand hebben en we gaan dit onderzoeken en constateren dan noemen we deze achterstand dyslexie. Dit had ook gewoon leerachterstand kunnen heten, zaak is om dan meer te gaan oefenen. Kinderen vertellen dat zij dyslexie hebben is een vorm van mishandeling omdat dit nefast is voor het zelfbeeld van een jeugdige. Er moet veel aandacht besteed worden aan de diagnoses die voorkomen bij al die thuiszitters. Alle labels zijn slechts constateren van gedrag of achterstanden, daarmee verklaar je helemaal niets.

Vraag3

Nee, gezien de antwoorden op de vorige twee vragen pleit ik ervoor om alles rondom diagnoses eerst eens opnieuw te doen. Het gaat om gedrag en achterstand, niet om ziektes en ontbrekende stofjes in de hersenen.